een beetje thuiskomen
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Anne
18 Augustus 2011 | Peru, Huancayo
Dag allemaal,
Het laatste deel van mijn 7-weeks avontuur is ingezet. In ben sinds dinsdagavond terug in Huancayo en het doet deugd om even terug te zijn. De rit van Lima naar hier verliep wel niet zoals gehoopt. Mijn vlucht was net iets te laat om nog een bus te halen die naar Huancayo ging. Ik heb dan maar beslist om een auto te nemen naar hier. Dat is een soort taxidienst die vertrek zodra hij vol zit. De rit is normaal 5 uur in tegenstelling tot de bus die er 8 uur over doet. Een erg bochterige, bruuske rit, die over 4800 meter hoogte gaat, maar als je bussen dan voorbij steekt, voel je je wel weer een beetje beter. Nog niet halverwege de rit stond het hele verkeer plots stil. Herinneren jullie je het 'huayco'verhaal nog van vorig jaar? De grondverschuivingen die ik met Ana moest doorkruisen om in de jungle te geraken? Wel, ik dacht dat dit enkel in het regenseizoen kon gebeuren, maar niets is minder waar. Ditmaal stortte gewoon de helft van de berg naar beneden, je kon het nog horen rommelen in de verte en het bleek echt geen half uur voor onze aankomst te zijn gebeurd. Resultaat: de weg versperd, vele huizen weggesleurd, 100'den mensen beladen met babytjes en immense koffers op de rug die te voet verder gaan, chaos in het verkeer, fluitende agenten die zelf ook niet weten waar te beginnen, ... Ik heb echt dikke chance gehad dat ik met de auto gegaan ben, want die heeft nog een klein sluipwegje kunnen nemen doorheen een dorpje. Verkeer in 2 richtingen in straatjes waar normaalgesproken nauwelijks 1 auto kan passeren. Het was echt op z'n Peruaans, het was precies een 'welkom terug Anita'. Maar goed, met veel vertraging ben ik dan toch om half 10 aangekomen bij Bram en Marieke in Huancayo. Superblij, want de bussen en het vrachtverkeer heeft nog de hele nacht vastgestaan en daar had ik toch echt geen zin in gehad. Ik zou toch wel in mijn broek gedaan hebben van de schrik denk ik...
Maar goed, ik ben er weer! Als ik door de straten hier wandel, is het precies alsof ik nooit ben weggeweest. Alles ziet er nog net hetzelfde uit, verkopertjes staan nog op dezelfde hoekjes, bussen zijn nog steeds overvol en kosten nog steeds 70 cent, ik word weer wakker van de megafoons op straat en auto's toeteren alom. Het enige dat ik niet meer goed weet is waar de busjes juist naartoe gaan, maar dat zoek ik wel weer even uit.
Het is super om de T'ikani collega's terug te zien en de kleintjes van de Waytakuna in het klasje hoger bezig te zien. Ik denk wel dat ze me niet meer herkennen, maar het zijn nog steeds geweldige schatjes!
Ik ben deze voormiddag mee op pad gegaan met Warmisuncu, het project voor gehandicapte kindjes. Samen met vrijwilligster Lien, ook een vriendin vanuit Leven, en Mirte, een Nederlandse vrijwilligster die hier reeds 2 maanden aan het werk is. Zij zijn specialisten terzake en werken ook thuis met mentaal en fysiek gehandicapte kinderen. Ik fungeer een beetje als vertaler tussen hen en de families, de kindjes en de T'ikanimensen. Zij kunnen echt ontzettend veel handige tips meegeven aan de meisjes van hier en zij kunnen ook heel goed de situatie van de kindjes beoordelen en inschatten wat hun ontwikkelingsmogelijkheden zijn. Mijn ogen zijn vandaag weer opengegaan hoor. Hartverscheurend is het als je ziet hoe de schatten van kindjes aan hun lot worden overgelaten en te zien dat familie er niets omgeeft. Die kindjes zijn echt een zware last voor hen en om het cru te stellen, ze hopen er vaak zo snel mogelijk van af te zijn. we proberen de zusjes, broertjes en de ouders wat te stimuleren en hen te laten inzien welke mogelijkheden de kindjes in zich hebben. De ene geeft er al meer gehoor als de andere... Het is onbegrijpelijk dat bijvoorbeeld Vladimir, een jongetje van 12 met zwaar autisme, de hele dag alleen wordt achtergelaten thuis, achter een gesloten deur, zonder eten of drinken. Hij pijnigt zichzelf door met zijn hoofd te bongen tegen de muren en zijn handjes in de doornstruiken te steken. Hij was zo uitgehongerd als we toekwamen, dat hij in een mum van tijd 3 bananen op at. De meisjes van T'ikani proberen hem enige structuur te geven tijdens hun bezoekjes, maar het vertrek was weer hartverscheurend. Een schreeuwend, huilend kind, laat je echt niet graag weer alleen achter...
Vandaag ben ik ook met Joel en zijn mama naar het ziekenhuis geweest. Hij krijgt nu (eindelijk na een jaar) een soort spreidbeugel rond zijn heupje, zodat het heupgewricht beter kan ontwikkelen, in de hoop dat ie dan binnen een paar jaar zal kunnen lopen. Dit kost allemaal zoveel tijd, deels omdat er geen geld genoeg is en deels omdat (helaas) de Peruanen zo slecht zijn in knopen doorhakken. Je moet weten dat dit slechts 20 euro kost voor ons!! Nu hopen dat hij goed gaat opgevolgd worden en dat hij wel degelijk een vooruitgang gaat boeken. Wat me wel deugd deed, was om te zien dat hij ten opzichte van vorig jaar wel al grote stappen heeft gezet.
Ik ben hier nog maar 2 dagen en ik voel me nu al weer overlopen van energie. Er is zooooveeeeel te doen hier, maar we moeten realistisch blijven en zien wat haalbaar is. Maar ik blijf het zeggen, Tíkani levert goed werk, maar ze kunnen niet zonder de steun van Nederland en Belgie.
De tijd hier zal omvliegen, dat voel ik nu al! Voor ik het weet zit in donderdag weer op de bus naar Lima (ik ga voor de zekerheid een dagje vroeger terug, kwestie van de 'huayco's' voor te zijn) en stap ik vrijdag in het vliegtuig naar Belgie.
Jullie horen nog van me!
Tot snel,
ditmaal terug Anita :-)
(Hopelijk hebben jullie allemaal het noodweer en/of Pukkelpop goed doorstaan. Wat is me dat daar allemaal?1)
Het laatste deel van mijn 7-weeks avontuur is ingezet. In ben sinds dinsdagavond terug in Huancayo en het doet deugd om even terug te zijn. De rit van Lima naar hier verliep wel niet zoals gehoopt. Mijn vlucht was net iets te laat om nog een bus te halen die naar Huancayo ging. Ik heb dan maar beslist om een auto te nemen naar hier. Dat is een soort taxidienst die vertrek zodra hij vol zit. De rit is normaal 5 uur in tegenstelling tot de bus die er 8 uur over doet. Een erg bochterige, bruuske rit, die over 4800 meter hoogte gaat, maar als je bussen dan voorbij steekt, voel je je wel weer een beetje beter. Nog niet halverwege de rit stond het hele verkeer plots stil. Herinneren jullie je het 'huayco'verhaal nog van vorig jaar? De grondverschuivingen die ik met Ana moest doorkruisen om in de jungle te geraken? Wel, ik dacht dat dit enkel in het regenseizoen kon gebeuren, maar niets is minder waar. Ditmaal stortte gewoon de helft van de berg naar beneden, je kon het nog horen rommelen in de verte en het bleek echt geen half uur voor onze aankomst te zijn gebeurd. Resultaat: de weg versperd, vele huizen weggesleurd, 100'den mensen beladen met babytjes en immense koffers op de rug die te voet verder gaan, chaos in het verkeer, fluitende agenten die zelf ook niet weten waar te beginnen, ... Ik heb echt dikke chance gehad dat ik met de auto gegaan ben, want die heeft nog een klein sluipwegje kunnen nemen doorheen een dorpje. Verkeer in 2 richtingen in straatjes waar normaalgesproken nauwelijks 1 auto kan passeren. Het was echt op z'n Peruaans, het was precies een 'welkom terug Anita'. Maar goed, met veel vertraging ben ik dan toch om half 10 aangekomen bij Bram en Marieke in Huancayo. Superblij, want de bussen en het vrachtverkeer heeft nog de hele nacht vastgestaan en daar had ik toch echt geen zin in gehad. Ik zou toch wel in mijn broek gedaan hebben van de schrik denk ik...
Maar goed, ik ben er weer! Als ik door de straten hier wandel, is het precies alsof ik nooit ben weggeweest. Alles ziet er nog net hetzelfde uit, verkopertjes staan nog op dezelfde hoekjes, bussen zijn nog steeds overvol en kosten nog steeds 70 cent, ik word weer wakker van de megafoons op straat en auto's toeteren alom. Het enige dat ik niet meer goed weet is waar de busjes juist naartoe gaan, maar dat zoek ik wel weer even uit.
Het is super om de T'ikani collega's terug te zien en de kleintjes van de Waytakuna in het klasje hoger bezig te zien. Ik denk wel dat ze me niet meer herkennen, maar het zijn nog steeds geweldige schatjes!
Ik ben deze voormiddag mee op pad gegaan met Warmisuncu, het project voor gehandicapte kindjes. Samen met vrijwilligster Lien, ook een vriendin vanuit Leven, en Mirte, een Nederlandse vrijwilligster die hier reeds 2 maanden aan het werk is. Zij zijn specialisten terzake en werken ook thuis met mentaal en fysiek gehandicapte kinderen. Ik fungeer een beetje als vertaler tussen hen en de families, de kindjes en de T'ikanimensen. Zij kunnen echt ontzettend veel handige tips meegeven aan de meisjes van hier en zij kunnen ook heel goed de situatie van de kindjes beoordelen en inschatten wat hun ontwikkelingsmogelijkheden zijn. Mijn ogen zijn vandaag weer opengegaan hoor. Hartverscheurend is het als je ziet hoe de schatten van kindjes aan hun lot worden overgelaten en te zien dat familie er niets omgeeft. Die kindjes zijn echt een zware last voor hen en om het cru te stellen, ze hopen er vaak zo snel mogelijk van af te zijn. we proberen de zusjes, broertjes en de ouders wat te stimuleren en hen te laten inzien welke mogelijkheden de kindjes in zich hebben. De ene geeft er al meer gehoor als de andere... Het is onbegrijpelijk dat bijvoorbeeld Vladimir, een jongetje van 12 met zwaar autisme, de hele dag alleen wordt achtergelaten thuis, achter een gesloten deur, zonder eten of drinken. Hij pijnigt zichzelf door met zijn hoofd te bongen tegen de muren en zijn handjes in de doornstruiken te steken. Hij was zo uitgehongerd als we toekwamen, dat hij in een mum van tijd 3 bananen op at. De meisjes van T'ikani proberen hem enige structuur te geven tijdens hun bezoekjes, maar het vertrek was weer hartverscheurend. Een schreeuwend, huilend kind, laat je echt niet graag weer alleen achter...
Vandaag ben ik ook met Joel en zijn mama naar het ziekenhuis geweest. Hij krijgt nu (eindelijk na een jaar) een soort spreidbeugel rond zijn heupje, zodat het heupgewricht beter kan ontwikkelen, in de hoop dat ie dan binnen een paar jaar zal kunnen lopen. Dit kost allemaal zoveel tijd, deels omdat er geen geld genoeg is en deels omdat (helaas) de Peruanen zo slecht zijn in knopen doorhakken. Je moet weten dat dit slechts 20 euro kost voor ons!! Nu hopen dat hij goed gaat opgevolgd worden en dat hij wel degelijk een vooruitgang gaat boeken. Wat me wel deugd deed, was om te zien dat hij ten opzichte van vorig jaar wel al grote stappen heeft gezet.
Ik ben hier nog maar 2 dagen en ik voel me nu al weer overlopen van energie. Er is zooooveeeeel te doen hier, maar we moeten realistisch blijven en zien wat haalbaar is. Maar ik blijf het zeggen, Tíkani levert goed werk, maar ze kunnen niet zonder de steun van Nederland en Belgie.
De tijd hier zal omvliegen, dat voel ik nu al! Voor ik het weet zit in donderdag weer op de bus naar Lima (ik ga voor de zekerheid een dagje vroeger terug, kwestie van de 'huayco's' voor te zijn) en stap ik vrijdag in het vliegtuig naar Belgie.
Jullie horen nog van me!
Tot snel,
ditmaal terug Anita :-)
(Hopelijk hebben jullie allemaal het noodweer en/of Pukkelpop goed doorstaan. Wat is me dat daar allemaal?1)
-
19 Augustus 2011 - 07:10
Lonne:
Dag zus!!
Leuk om nog eens verhalen te lezen over het leven in Huancayo. Is lang geleden :) Geniet er die laatste week nog van!
Ja, het was echt een zondvloed over heel het land denk ik gisteren... Niet normaal! De goten hier op de Naamsesteenweg waren gewoon fonteinen, geen stoepen meer te zien, alles onder water. Maar dat is nog niks in vergelijking met wat er is gebeurd op Pkp... Echt verschrikkelijk. Ze hebben nu het festival afgelast. Michelle zat blijkbaar in één van de tenten die was ingestort. Met veel schrik is ze er toch goed vanaf gekomen. Ik ga seffes met de trein naar huis voor daddy zijn verjaardag. Het zal in Hasselt en Genk op het station nog wel chaos zijn denk ik..
Maar goed, zorg goed voor de kindjes:) en tot héél snel nu!!! -
19 Augustus 2011 - 07:35
Mama:
dag anne, ik ben blij dat het goed voelt om terug op je plek te komen waar je zoveel energie en tijd in hebt gestoken vorig jaar.
Ik ben ervan overtuigd dat T'ikani daar super werk levert, ook al lijkt het maar een speld in een hooiberg.
In elk geval worden die mensen die bereikt worden door T'ikani er beter van! Je moet maar net die gelukkige zijn die verder geholpen wordt...
Vandaag staat het nieuws inderdaad bol van de ramp op pukkelpop. Ik stel mij constant in de plaats van de ouders van de slachtoffers en leef met hen mee. Ook hier in Belgie gebeuren dingen waar wij niet op voorbereid kunnen zijn!
De tijd voor jou kort nu af. Ik hoop dat je een behouden terugvlucht zal hebben volgende week. Misschien hoor/zie ik je daarvoor nog.
Kus van je mama! -
19 Augustus 2011 - 08:56
Liza:
Lieve Anne !
Ai ai, wees toch nog maar héél voorzichtig de laatste week in Peru.
Ik was héél blij met je succes-telefoontje. Hierdoor is mijn examen super goed gegaan. Ik moest zelf een halve vraag op het einde niet meer oplossen en ik moest geen extra oefeningen maken om nog extra punten te behalen ! Joepie. Dus dat is een goed teken.
Inderdaad, hier in België heeft het weer serieus toegeslagen. Vooral dan op pkp, véél verslagenheid. Zoals mama zegt, zelfs hier kan het weer veel schade toebrengen.
Ik was met Mirte aan het eten in de Rector rond de periode dat het zo hard begon te doen buiten. Het regende er zelf binnen langs de spotjes in het plafond en waar de leidingen liepen kwam het deels naar beneden waardoor er ook veel water door liep. We hebben snel de rekening gevraagd en vertrokken.
Maar geniet nog van je laatste dagen in Huancayo! Ik ga nog wat studeren voor mijn examen morgen :)
xx
Liza -
19 Augustus 2011 - 09:15
;qffie En Suus:
Hqhqm ik ben es qqn het typen ;et ;ijn auert toetsen bord en ik gq der ;ij voor ene keer niks vqn qqntrekken zie<<<
Jij dus uiteindelijk goed in huqncqyo gerqqkt< Dqs ;ooi< En Lien is dqqr dus ook goed qqngeko;en en kqn direct qqn de slqg< Dqs ;ooi o; hore<<< doe we qlleswins vele groeten vqn ons88
Jqm ik vond het echt superjq;;er o; dit jqqr niet op pukkiepoppie te wijnm ;qqr qchterqf gewien heb ik nog zel geluk gehqd precies, Qlle ;qnnen zijn er trouwens heelhuids vqnqf geko;enm goed nieuzs dus,,,
ik wql strqks vrqllie es bellenm wien hoe t is888 hoe je goed dqqrm geniet ervqnm zqnt voor je t zeet ben je zeerql thuis88
besitos88 -
21 Augustus 2011 - 15:06
Lieselot:
Hey Anne
Ik ben blij dat je voor die auto gekozen hebt! Ik probeer me voor te stellen hoe de rit was, dat ritje met jeep was er wellicht niks tegen :-).
Ik zie nog wel eens een keen-avondje zitten om tikani te steunen!!
(Je wist het misschien al wel, maar:) Pol heeft gisteren de koers gewonnen!! Goed hé! Ik ben amper boven geraakt.. een uur en negen minuten had ik nodig pfff. En veel zadelpijn vandaag!!
Veilige rit terug naar Lima! Heb je je groene Havaianas al gevonden?
Veel liefs!
-
22 Augustus 2011 - 08:06
Johan C.:
Geniet nog van je laatste dagen ginder en alleszins een goede terugvlucht
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
