het leven zoals het hier is...

Hoi hoi!

Vandaag moet ik toch nog eens iets posten, want als ik het nu niet doe, dan zal het pas volgende week zijn voor ik er toe kom. Deze week is hier, net zoals bij jullie, Semana Santa. Met dat verschil dat donderdag en vrijdag hier officiele verlofdagen zijn. Dat betekent voor mij dus 5 dagen vrij met het weekend dat er op aansluit. Dé ideale gelegenheid dus om een uitstapje te maken. Ik zal met Ana (onze directrice en mijn huisgenootje) naar de selva (jungle) trekken. Heerlijk temperatuurtje en mooie natuur. Dat zal dus genieten worden.

Deze week was een redelijk drukke week op de Waytakuna. Bijna iedere dag waren er 16 kindjes aanwezig en ik kan je beloven dat je dan je handen vol hebt. Zelfs met ons drie hebben we nog ogen tekort. Gelukkig zijn de kindjes in het algemeen al rustiger dan in het begin, maar er zitten er altijd tussen die plotse driftbuien krijgen of toch weer diarree in de broek doen. Ja, die zieken, dat is hier toch wel wat. Ze zijn altijd allemaal tegelijk ziek. Tesamen hoesten, snot, of kaka in de broek. Sorry voor de details, maar dat laatste daar zal ik toch echt niet aan wennen. En dan ben ik blij dat Melina er is om me te helpen. Een keiharde madam die van niets vies is. Een opluchting voor mij dus.

Hoe staat het nu met ons vrouwenproject? Wel, Anne en ik zijn er druk mee bezig. Deze week zijn we op zoek gegaan naar een producent voor onze armbandjes die we willen laten maken. Je kent ze wel, zo van die silicone armbandjes met een slogan er in. Ik kan je verzekeren, geen simpele opdracht in Huancayo. Gelukkig had ik een voorbeeldje bij van een andere actie en aan de hand daarvan kon ik in de winkeltjes toch duidelijk maken wat we zochten. We werden van het hoekje naar de muur gestuurd. Iedereen zegt wel iets, maar niemand waarvan je echt op aan kunt. We hebben de hele stad afgegaan, van soevenierswinkeltjes, tot drukkers en informaticawinkeltjes. Op een gegevens moment stuurden ze ons zelfs naar de vrouwtjes die armbandjes knopen. Maar die kunnen er toch geen 2000 maken?! En trouwens, ik zie niet echt de gelijkenis tussen silicone armbandjes en macramee-armbandjes. Dat zochten we dus echt niet. Uiteindelijk helpt het internet ons wel verder. De bestelling zal dan toch niet in Peru zelf kunnen gebeuren. De prijzen in Lima zijn zowat 3 keer hoger dan die bij de producenten in China.
De zoektocht naar een producent was één, maar de zoektocht naar een slogan dat is nog heel wat anders. Probeer maar eens een slogan te vinden in het Spaans. Heel wat denkwerk ging er aan vooraf, om uiteindelijk een beslissing te nemen. Nu blijkt dat deze beslissing misschien toch niet zo goed is. Je kan het volgens een Peruviaanse bron ook negatief interpreteren. Op zoek dus naar een andere slogan...
Het moet iets zijn dat breed kan geïnterpreteerd worden en toepasselijk is voor iedere jonge vrouw. We willen deze armbandjes hier uitdelen als start van onze campagne. De overige zullen we in Belgie en Nederland proberen te verkopen, zodat dit ook weer geld in het la'tje van T'ikani brengt. Een leuk plan dus, maar hier loopt dat allemaal niet zo vlot en zo snel als bij ons thuis.
Maar goed, het zal binnenkort wel in orde komen. Deze namiddag zullen we onze enquete gaan testen bij 5 vrouwen op de markt. Daarna zullen we de overige 300 'encuesta's' gaan afnemen. Dit is een statistisch goed cijfer om goede resultaten mee te bereiken. En dan benieuwd naar wat de antwoorden ons gaan bijleren...

In het Centro2B ga ik nog steeds naar de bijeenkomst op vrijdag met de Chicas2B, onze meidengroep. Deze vrijdag was de stemming niet ideaal om over veel diepzinnige dingen te praten. De meisjes waren zo gestrest omdat na onze praatgroepje een danswedstrijd was waaraan het merendeel zou deelnemen. Alle genres deden mee: een groepje breakdance, Hindoedans, Funky en Reggaeton. Echt knap hoe die jongeren (zelfs alleen) hun choreografie voorstellen. Veel sfeer, veel toeschouwers, veel goede reclame dus voor het centrum. Buiten de meidengroep op vrijdag kom ik niet veel meer in het centrum. Jammer, maar er zijn gewoon te weinig uren in een dag...

Dit weekend ben ik gaan wandelen met Flor van het werk en haar gezin met de 2 kindjes. Een stevige klim naar boven, en mijn hartje voelde het toch wel. 2 maanden geleden zou dat niet gelukt hier op deze hoogte. Maar het was echt wel de moeite. Eens in het zijvalleitje kom je precies in een ander land terecht: veel groener, vlindertjes, bloemen, watervalletjes, ... Echt mooie natuur, genieten van het zonnetje met een lekker picknickje. Het doet altijd goed om in de weekenden even uit de stad te zijn. Goed insmeren blijft hier wel de boodschap, want een plekje vergeten en hupla het ziet rood. De zon op 3250 meter laat zich serieus voelen!!

De lente breekt bij jullie ook wel aan intussen vermoed ik. Geniet van het eerste zonnetje, van een eerste terrasje met een fris pintje en de vogeltjes die misschien alweer beginnen te fluiten.

Vanaf nu verschillen we ook 7 uur, want wij doen doen niet mee met het zomeruur. Misschien wel handig om te weten voor de skype'ers.

Beso!
Anne X