Huayco's in Tingo Maria
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Anne
05 April 2010 | Peru, Huancayo
Mijn weekje vakantie is achter de rug!! En het was me er eentje!!
Woensdag in de namiddag ben ik uiteindelijk vertrokken richting Tingo Maria, een stadje in de selva (jungle). Het bleek geen eenvoudige rit te worden. Eerst vonden we al geen bustickets meer, alles bleek uitverkocht door Semana Santa. Dan maar een ticketje tot Cerro de Pasco, de hoogste en meest vervuilde (mijn)stad van het land. Daar hebben we 's nachts nog een collectivo gevonden die ons naar Huanuco wilde brengen. Daar hebben we de nacht doorgebracht in een hostalletje. Niet direct de beste kwaliteit, maar wel maar 6 sol per persoon. De pipigeur in de kamer moesten we er dan wel bij nemen. Niet echt veel geslapen dus. 's Anderendaags 's ochtends hebben de bus verder genomen voor het laatste stukje tot in Tingo Maria. We waren er bijna, althans dat dachten we toch. Tot we halverwege stop komen te staan. Een gigantische file, blijkbaar was er geen doorgang omwille van huayco's. Ik kende dit woord niet eerder, maar het gaat dus om grondverschuivingen die de weg versperren. Het nieuws is blijkbaar tot in België geraakt. Er waren grote stukken van de berg weggespoeld. Erg genoeg stonden hier eerder ook woningen. Veel vermisten dus en jammer genoeg ook doden. Vreselijk voor de bevolking hier... Er stonden al bussen te wachten sinds de dag voordien en uit de eerste geruchten bleek dat er de komende 2 dagen nog geen doorkomen aan zou zijn. Maar 1 keuze dus en dat was te voet. We hebben ons met een groepje bij mekaar verzameld om het avontuur te voet aan te gaan. En het was wel degelijk een avontuur!! Drie uur hebben we gestapt om de 5 huayco's te overbruggen. Niet eenvoudig, tot aan de knieën in de modder (Ana zelfs tot aan haar heupen), op soms toch wel gevaarlijke stukjes. De hellingen waren immers alles behalve stabiel. Ongelooflijk wat voor tafferelen je dan allemaal ziet. Iedereen is wel heel behulpzaam voor mekaar en helpt mekaar door de modder heen. Kindjes op de rug, een katje in de hand, superzware koffers en dozen op de rug, mensen met een been in de gips in de nek van iemand anders, ... kortom, iedereen moest en zou er door geraken. De foto's zullen misschien wat meer voor zich spreken. Ik ben ze intussen aan het toevoegen op mijn picasaweb.
Uiteindelijk na een ferme tocht zijn we met 4 sterke meiden aangekomen aan het einde. Daar stond de file van de andere kant te wachten. Het enige dat ons nog restte was transport vinden tot Tingo Maria. We hebben een buschauffeur zo ver gekregen om terug te keren en ons mee te nemen. Die mannen verdienden natuurlijk keiveel geld, want ze konden vragen wat ze wilden, iedereen moest en zou immers op zijn bestemming aankomen.
Smerig en moe zijn we uiteindelijk aangekomen in Tingo Maria. Gelukkig vinden met de hulp van Carmen nog een kamer in een hotelletje. Veel was immers volgeboekt en wij hadden natuurlijk niet gereserveerd. Eerst douchen dus en de modder proberen te verwijderen van rugzakken en kleren.
Vanaf dan kon de vakantie beginnen. Het avontuurgedeelte hadden we al wel gehad.
De rest van de dagen hebben we gevuld met een bezoek aan de grotten, watervallen, mooie riviertjes, zwembaden, groot kampvuur met traditionele dansen, lekker lokaal eten op de markt (wat hou ik toch van die bakbananen en yuca, om nog maar te zwijgen van al die lekkere sapjes). Het was genieten van het heerlijke weertje. 's Avonds een terrasje in t-shirtje, lekker muziekje, mooie selvamensen (echt een ander ras dan in de bergen), ... Ideaal om je terug op te laden om de werkweek weer in te vliegen.
Paasdag zijn we 's ochtens terug aangekomen in Huancayo. De terugrit ging gelukkig zonder problemen. De zondag hebben we dan met Femmie, Bram en Marieke doorgebracht: bezoekje aan de feria (de markt), lekker paaslunch, bezoekje aan festivalletje (dat helaas letterlijk in het water viel), en dan als afsluiter een filmpje kijken thuis.
Vandaag was de eerste werkdag dus na de vakantie. Op maandag is de Waytakuna gesloten, dus tijd om andere projecten te bezoeken. Vandaag bezocht ik met Femmie Yuyaq, het ouderenproject. Femmie is net toegekomen uit Nederland en zal hier ook voor 5 maanden werken.
Tijdens de middag zijn we naar de maaltijd bedeling gegaan voor de ouderen. Verschillende komen hier eten, anderen halen het eten op, en voor nog anderen brengen we het eten. Deze laatste mensen zijn zelf niet in de mogelijkheid om zich te verplaatsen en hebben vaak niemand om hen te helpen. Zo bezochten wij vandaag Antonia. Zij woont in een huisje, waar ze werd achtergelaten door haar familie. Zelf kan ze niet meer lopen na een ongeluk. Ze ligt de ganse dag in bed. En buiten haar (kapotte) matras, een bedpan, een klok en een bijbel is er zo goed als niets in haar kamertje. Schrijnend... Ze is blij met ons kort bezoekje. Zij is één van de personen die praktisch volledig afhangt van de hulp van T'ikani.
In de namiddag zijn we naar het bejaardenhuis gegaan van Huancayo. Bram en Marieke proberen hier regelmatig langs te gaan om een babbeltje te doen met de oudjes en een beetje hulp aan te bieden. De eerste maanden van hun verblijf hier, kwamen ze hier dagelijks. Nu wordt dat steeds moeilijker door het vele werk dat Yuyaq met zich meebrengt.
Ik ben vandaag voor het eerst echt geschokt geweest van de omstandigheden waarin deze mensen leven. Echt mensonterend in veel gevallen. Er wonen 75 mensen in het bejaardenhuis. Zij wonen hier gratis, want het wordt gesubsidieerd door de loterij. Slechts 3 mensen zijn hier tewerkgesteld als hulpverleners. Veel te weinig dus voor 75 mensen. Vanaf dat de mensen niet meer kunnen lopen blijven ze de ganse dag in bed. Er is geen hulp om hen te verschonen, met hen naar buiten te gaan of een babbel met hen te doen. Met als gevolg dat er veel mensen bijna geen aandacht krijgen en doodongelukkig het einde van hun leventje afwachten. Ik heb vandaag vrouwtjes gezien die volledig naakt in hun bed liggen, helemaal uitgemergeld zijn, vuil zijn, overal doorligwonden hebben, schimmels, ... Echt waar, de emoties werden me er teveel. We gaven hen een drankje en een snoepje, doen een kort babbeltje en luisteren naar hun verhaal. Jammer genoeg is dat verhaal vaak onverstaanbaar, deels door hun oudheid en gemompel, deels door het taalverschil. Gewoon knikken en luisteren is al voldoende voor hen.
Je kan het echt niet geloven hoe die mensen hier moeten leven. Ik zag een man waarvan een bot bijna door zijn buik heen stak. Moet zeker een tijdje geleden gebroken zijn geweest, niemand die er iets aan heeft gedaan. Daarbij nog dat hij in zijn eigen resten lag in bed.
Gelukkig zijn er nog andere ouderen die nog goed zijn. Zij helpen waar ze kunnen hun medebewoners. Je merkt dat ze mensen nood hebben aan sociaal contact, aan verzorging, aan aandacht, ... Je kan het de verzorgers niet kwalijk nemen, zij doen wat ze kunnen, maar zijn gewoon met te weinig. Wat kunnen wij daar doen, gewoon er zijn voor hen, luisteren, een drankje geven, een knuffel geven (met of zonder banaan, of andere vieze dingen die dan wel achterblijven op je kaak... maar dat neem ik er dan graag bij).
Ja, een harde confronterende dag was het vandaag. Ongelooflijk bewondering heb ik voor Bram en Marieke die dagelijks in deze situaties terecht komen bij mensen thuis. Ik zou het mentaal niet aankunnen denk ik, als ik zie hoe de beelden nu nog steeds door mijn hoofd spoken. Ik hoop er voortaan op maandagnamiddag mee naar toe te kunnen gaan. Even dag gaan zeggen tegen de oudjes in het bejaardenhuis, het doet hen zoveel goed!
De werkweek is hier dus direct serieus van start gegaan. Weer veel om over na te denken, weer veel om te verwerken, ... Maar daarvoor zijn we hier, is het niet?
De uitersten liggen zo dicht bij: avontuur, ellende, verdriet, een grote glimlach op een gezicht, ....
Anne
(deel 3 van foto's op http://picasaweb.google.be/anneschrooten)
Woensdag in de namiddag ben ik uiteindelijk vertrokken richting Tingo Maria, een stadje in de selva (jungle). Het bleek geen eenvoudige rit te worden. Eerst vonden we al geen bustickets meer, alles bleek uitverkocht door Semana Santa. Dan maar een ticketje tot Cerro de Pasco, de hoogste en meest vervuilde (mijn)stad van het land. Daar hebben we 's nachts nog een collectivo gevonden die ons naar Huanuco wilde brengen. Daar hebben we de nacht doorgebracht in een hostalletje. Niet direct de beste kwaliteit, maar wel maar 6 sol per persoon. De pipigeur in de kamer moesten we er dan wel bij nemen. Niet echt veel geslapen dus. 's Anderendaags 's ochtends hebben de bus verder genomen voor het laatste stukje tot in Tingo Maria. We waren er bijna, althans dat dachten we toch. Tot we halverwege stop komen te staan. Een gigantische file, blijkbaar was er geen doorgang omwille van huayco's. Ik kende dit woord niet eerder, maar het gaat dus om grondverschuivingen die de weg versperren. Het nieuws is blijkbaar tot in België geraakt. Er waren grote stukken van de berg weggespoeld. Erg genoeg stonden hier eerder ook woningen. Veel vermisten dus en jammer genoeg ook doden. Vreselijk voor de bevolking hier... Er stonden al bussen te wachten sinds de dag voordien en uit de eerste geruchten bleek dat er de komende 2 dagen nog geen doorkomen aan zou zijn. Maar 1 keuze dus en dat was te voet. We hebben ons met een groepje bij mekaar verzameld om het avontuur te voet aan te gaan. En het was wel degelijk een avontuur!! Drie uur hebben we gestapt om de 5 huayco's te overbruggen. Niet eenvoudig, tot aan de knieën in de modder (Ana zelfs tot aan haar heupen), op soms toch wel gevaarlijke stukjes. De hellingen waren immers alles behalve stabiel. Ongelooflijk wat voor tafferelen je dan allemaal ziet. Iedereen is wel heel behulpzaam voor mekaar en helpt mekaar door de modder heen. Kindjes op de rug, een katje in de hand, superzware koffers en dozen op de rug, mensen met een been in de gips in de nek van iemand anders, ... kortom, iedereen moest en zou er door geraken. De foto's zullen misschien wat meer voor zich spreken. Ik ben ze intussen aan het toevoegen op mijn picasaweb.
Uiteindelijk na een ferme tocht zijn we met 4 sterke meiden aangekomen aan het einde. Daar stond de file van de andere kant te wachten. Het enige dat ons nog restte was transport vinden tot Tingo Maria. We hebben een buschauffeur zo ver gekregen om terug te keren en ons mee te nemen. Die mannen verdienden natuurlijk keiveel geld, want ze konden vragen wat ze wilden, iedereen moest en zou immers op zijn bestemming aankomen.
Smerig en moe zijn we uiteindelijk aangekomen in Tingo Maria. Gelukkig vinden met de hulp van Carmen nog een kamer in een hotelletje. Veel was immers volgeboekt en wij hadden natuurlijk niet gereserveerd. Eerst douchen dus en de modder proberen te verwijderen van rugzakken en kleren.
Vanaf dan kon de vakantie beginnen. Het avontuurgedeelte hadden we al wel gehad.
De rest van de dagen hebben we gevuld met een bezoek aan de grotten, watervallen, mooie riviertjes, zwembaden, groot kampvuur met traditionele dansen, lekker lokaal eten op de markt (wat hou ik toch van die bakbananen en yuca, om nog maar te zwijgen van al die lekkere sapjes). Het was genieten van het heerlijke weertje. 's Avonds een terrasje in t-shirtje, lekker muziekje, mooie selvamensen (echt een ander ras dan in de bergen), ... Ideaal om je terug op te laden om de werkweek weer in te vliegen.
Paasdag zijn we 's ochtens terug aangekomen in Huancayo. De terugrit ging gelukkig zonder problemen. De zondag hebben we dan met Femmie, Bram en Marieke doorgebracht: bezoekje aan de feria (de markt), lekker paaslunch, bezoekje aan festivalletje (dat helaas letterlijk in het water viel), en dan als afsluiter een filmpje kijken thuis.
Vandaag was de eerste werkdag dus na de vakantie. Op maandag is de Waytakuna gesloten, dus tijd om andere projecten te bezoeken. Vandaag bezocht ik met Femmie Yuyaq, het ouderenproject. Femmie is net toegekomen uit Nederland en zal hier ook voor 5 maanden werken.
Tijdens de middag zijn we naar de maaltijd bedeling gegaan voor de ouderen. Verschillende komen hier eten, anderen halen het eten op, en voor nog anderen brengen we het eten. Deze laatste mensen zijn zelf niet in de mogelijkheid om zich te verplaatsen en hebben vaak niemand om hen te helpen. Zo bezochten wij vandaag Antonia. Zij woont in een huisje, waar ze werd achtergelaten door haar familie. Zelf kan ze niet meer lopen na een ongeluk. Ze ligt de ganse dag in bed. En buiten haar (kapotte) matras, een bedpan, een klok en een bijbel is er zo goed als niets in haar kamertje. Schrijnend... Ze is blij met ons kort bezoekje. Zij is één van de personen die praktisch volledig afhangt van de hulp van T'ikani.
In de namiddag zijn we naar het bejaardenhuis gegaan van Huancayo. Bram en Marieke proberen hier regelmatig langs te gaan om een babbeltje te doen met de oudjes en een beetje hulp aan te bieden. De eerste maanden van hun verblijf hier, kwamen ze hier dagelijks. Nu wordt dat steeds moeilijker door het vele werk dat Yuyaq met zich meebrengt.
Ik ben vandaag voor het eerst echt geschokt geweest van de omstandigheden waarin deze mensen leven. Echt mensonterend in veel gevallen. Er wonen 75 mensen in het bejaardenhuis. Zij wonen hier gratis, want het wordt gesubsidieerd door de loterij. Slechts 3 mensen zijn hier tewerkgesteld als hulpverleners. Veel te weinig dus voor 75 mensen. Vanaf dat de mensen niet meer kunnen lopen blijven ze de ganse dag in bed. Er is geen hulp om hen te verschonen, met hen naar buiten te gaan of een babbel met hen te doen. Met als gevolg dat er veel mensen bijna geen aandacht krijgen en doodongelukkig het einde van hun leventje afwachten. Ik heb vandaag vrouwtjes gezien die volledig naakt in hun bed liggen, helemaal uitgemergeld zijn, vuil zijn, overal doorligwonden hebben, schimmels, ... Echt waar, de emoties werden me er teveel. We gaven hen een drankje en een snoepje, doen een kort babbeltje en luisteren naar hun verhaal. Jammer genoeg is dat verhaal vaak onverstaanbaar, deels door hun oudheid en gemompel, deels door het taalverschil. Gewoon knikken en luisteren is al voldoende voor hen.
Je kan het echt niet geloven hoe die mensen hier moeten leven. Ik zag een man waarvan een bot bijna door zijn buik heen stak. Moet zeker een tijdje geleden gebroken zijn geweest, niemand die er iets aan heeft gedaan. Daarbij nog dat hij in zijn eigen resten lag in bed.
Gelukkig zijn er nog andere ouderen die nog goed zijn. Zij helpen waar ze kunnen hun medebewoners. Je merkt dat ze mensen nood hebben aan sociaal contact, aan verzorging, aan aandacht, ... Je kan het de verzorgers niet kwalijk nemen, zij doen wat ze kunnen, maar zijn gewoon met te weinig. Wat kunnen wij daar doen, gewoon er zijn voor hen, luisteren, een drankje geven, een knuffel geven (met of zonder banaan, of andere vieze dingen die dan wel achterblijven op je kaak... maar dat neem ik er dan graag bij).
Ja, een harde confronterende dag was het vandaag. Ongelooflijk bewondering heb ik voor Bram en Marieke die dagelijks in deze situaties terecht komen bij mensen thuis. Ik zou het mentaal niet aankunnen denk ik, als ik zie hoe de beelden nu nog steeds door mijn hoofd spoken. Ik hoop er voortaan op maandagnamiddag mee naar toe te kunnen gaan. Even dag gaan zeggen tegen de oudjes in het bejaardenhuis, het doet hen zoveel goed!
De werkweek is hier dus direct serieus van start gegaan. Weer veel om over na te denken, weer veel om te verwerken, ... Maar daarvoor zijn we hier, is het niet?
De uitersten liggen zo dicht bij: avontuur, ellende, verdriet, een grote glimlach op een gezicht, ....
Anne
(deel 3 van foto's op http://picasaweb.google.be/anneschrooten)
-
06 April 2010 - 07:38
Mieke:
Wat een verhalen! En de foto's spreken inderdaad voor zich!
Ik kan mij wel voorstellen dat al die dingen een enorme indruk maken. -
06 April 2010 - 11:34
Lonne:
Mooie foto's! Ziet er allemaal supermooi uit daar ginderachter. Behalve de modderstromen dan...
We hebben vandaag je kaartje thuis aangekregen. Zelfs tante Tijgertje kreeg een vermelding, hihi:)
Liza is gisteren vertrokken op eindejaarsreis naar Rome dus zit ik alleen thuis met de parents. Maar dat is goed voor de studies, geen gillende Liza in huis:)
Nog een nieuwtje: ik stap volgend jaar in het presidium van Babylon, verantwoordelijke voor sport! De 2e week na de paasvakantie is het kiesweek dus dan zal het druk worden.
Geniet daar nog van je verblijf want het begint echt serieus te vorderen in tijd. Geniet van de kindjes en probeer die oudjes toch maar een beetje op te fleuren door naar hen te luisteren.
x -
06 April 2010 - 18:06
T. Greet:
anne toch !!!
1. hoe durf je je te wagen doorheen zo'n aardverschuivingen ?????
dat mag je niet meer doen ! ik sidder en beef ervan ...
2. die oudjes ... ik krijg er de tranen van in mijn ogen , hoe verschrikkelijk ! en ja, wat zullen ze blij zijn als eens iemand naar hen luistert ! het lijkt me zo erg, hoe moet je in godsnaam zoiets aanpakken ?
wat hebben wij het hier toch goed hé ?
zoveel levenswijsheid dat je zal opgedaan hebben gedurende die enkele maanden...
ik ben ervan overtuigd zijn, dat jij een echte crack zal zijn in het relativeren al je terug in België bent???
maar daar denken we nog heel even niet aan hé ? -
08 April 2010 - 07:15
Leen:
he anne,
amai, voor een ochtendverhaal kan dit wel tellen. ik ben al onder de indruk van het lezen, dus in het echt kan ik geloven dat je er even van moet bekomen...
wat hebben wij het goed hier he. ik vind het al heel wat minder om vandaag weer een dagje te slijten hier achter PC op het werk en dan naar een thuis te kunnen gaan.
en die aardverschuivingen, die zien wij alleen op tv, maar je beleeft het gewoon!
veel groetjes en blijven genieten he!
leen -
10 April 2010 - 20:58
Moeke En Vake:
Beste Anne,
Ik voel mijzelf niet gelukkig omdat ik u zolang op nieuws uit de Bierbeekstraat heb laten wachten Ik heb hiervoor geen excuses, voel mijzelf in de fout maar bij deze hoop ik dat u mij zult verontschuldigen.Veel argumenten heb ik daarvoor niet maar het is de jongste tijd zeer moeilijk om mij in mijn kamertje af te zonderen
en moesje alleen te laten !De ware reden is dat ik mij de laatste weken niet in een optimale conditie gevoel om iets wat u zou kunnen
interesseren. -
11 April 2010 - 12:45
Vera:
dag anne elke week lees ik vol verbazing jou verhalen. wat maak jij daar mee. amaai chapeau wat jij daar allemaal doet ik zal weer blij zijn jou terug te zien als je terug thuis bent. Doe zo voort zou ik zeggen ben zeer trots op jou. dikke kussen vera -
11 April 2010 - 13:38
Mama:
vake had een lange reactie geschreven, maar door één of ander vervelend toeval is de verdere tekst verdwenen voordat hij alles had kunnen verzenden. Vake is nog ziekjes en slapjes. Hij zal je later wel nog mailen. Wij zijn nu bij vake en moeke, ik hoor je later vandaag of deze week nog wel. Kus van je mama -
13 April 2010 - 08:22
Liza:
Hallo Anne!!
Deze week heb je precies veel dingen meegemaakt. Het lijkt me ook heel schokkend allemaal om dit te zien.
Ik ben net terug uit Rome. Gillende Liza is dus terug in huis e :)
Het was een schitterende en leuke reis waarbij sommige dagen soms 27 graden waren. Dus een kleurtje heb ik wel meegekregen.
Nog heel veel plezier en succes daar Anne!
Dikke kus en Love you!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
