Van "Dia de los Niños" tot Pachamanca
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Anne
18 April 2010 | Peru, Huancayo
Is het echt al 2 weken geleden dat ik nog van me heb laten horen? Shame on me... Nu, dat is dus wel een heel goed teken. Ik ben hier zo druk bezig, dat ik er zelfs niet aan denk om mijn blog te updaten. Maar mijn trouwe lezertjes verdienen het wel om op de hoogte te blijven van mijn avonturen hier.
Na mijn weekje vakantie in de selva is het op werkvlak goed vooruit gegaan. Ik zal eventjes het werk in de verschillende projecten van afgelopen 2 weken op een rijtje zetten voor jullie:
Waytakuna:
De kindjes zijn nog steeds schatjes. Ik ben blij dat ik intussen wat getraind ben in het werken met hen, want tegenwoordig zijn we vaak met 16 of 17 kindjes (allemaal dus) en met 3 mensen hebben we dan soms wel ogen te kort. We zijn nu actief gestart met het beloningssysteem met stickertjes (dank aan de mama die me er nog extra heeft opgestuurd, de juffen zouden ze zelf bijna willen hebben, zo mooi zijn ze...). We hebben een mooie palmboom in ons klasje ophangen met 17 kokosnoten in. Voor ieder kindje een kokosnoot met zijn/haar fotootje in, de verdiende stickertjes komen dan in hun cocosnoot terecht. Het aapje dat in de boom zit, kijkt steeds toe of de kindjes braaf zijn. We hebben hem mono "aap" genoemd.
Verder hebben we zaterdag de 10e april feest gevierd. Het was "dia de los niños del Peru". Veel meisjes kwamen als echte prinsesjes aan. Fiere mama's en papa's dus :-), ze willen dat hun kleintje er vandaag het beste uit ziet. We vieren het met muziek, dansjes, spelletjes, snoepjes, gelatine, ... De kindjes vinden dit altijd de maks, want op zo'n feest kan er net iets meer dan op andere dagen.
Yuyaq, het ouderenproject:
We zijn nog steeds overleg aan het plegen over verschillende huizen die met jullie steun zullen worden opgeknapt. Jammer genoeg gaat dat hier allemaal niet zo snel als in België. De eindresultaten zal ik enkel op foto kunnen zien. Ik heb wel een bezoekje gebracht aan Anecita, een van de ouderen wiens huisje een opknapbeurt gaat krijgen. Volgende maand gaat dit gebeuren. Het was haar verjaardag, dus zijn we met een delegatie naar haar huisje gegaan om dit te vieren met taart en een pakje. Het vrouwtje was zo gelukkig dat ze zelfs een dansje met ons wilde doen voor we weer vertrokken.
Haar huisje is gebouwd uit adobe, dat is een mengsel van grond, stro en steen, dit wordt vaak beplijsterd met een soort kalk om de gaten tussenin te dichten. Haar dak bestaat uit een soort stro met daarop vooral kapotte en scheefliggende dakpannen, allesbehalve waterdicht dus. Er is wel een plastiek ondergehangen, maar haar bed staat net op een plaats waar het niet waterdicht is. Ze slaapt dus onder plastiek. Soms stroomt het water binnen en loopt het af over de vloer. Er zijn wel geultjes gemaakt, maar die houden het vaak niet. Wij zullen het dus terug waterdicht maken, een trapje voor de ingang komt er, een venstertje voor wat licht, haar cuyes (cavia's) zitten nu in een kooitje in plaats van vrij rond te lopen in haar leefruimte, ... Het zal een grote verbetering worden voor haar. Weet je dat ik al buiten adem was nadat we naar haar huisje waren gewandeld? Zo's moeilijk, steil pad! Ik begrijp niet hoe deze oudjes dit nog kunnen! Straffe, harde mensen hier!
Tienermoeders:
Ons voorbereidend werk begint goed te vorderen. De armbandjes voor campagnemateriaal zijn in bestelling, de flyers zijn in de maak, het communicationplan begint vorm te krijgen, de ziekenhuizen geven hun gegevens over abortus en anticonceptiva door, de enquete is definitief af, Anne doet het voorbereidens SPSS-werk zodat we deze goed kunnen verwerken (mij geeft het akelige kriebels, want doe me keihard denken aan mijn thesistijd), er werden contacten gelegd met een andere NGO die ook werkt rond voorlichting, ... Kortom, we komen er wel!! We zijn vooral met grote verwachtingen aan het wachten op de armbandjes!! Ze zien er mooi uit! Binnenkort neem ik een groot deel mee naar België om deze in de "Lage Landen" de verkopen ter sponsoring van dit vrouwenproject. Ook via de website zal ons project kunnen gesteund worden.
Gehandicapte jongeren:
Dit project is nog maar 3 weken echt actief. Lorena, een superenthousiaste, geweldige vrouw, bezoekt wekelijks een tiental kinderen. Ze praat met de ouders, speelt met de kindjes, stimuleert de kindjes in hun motorische ontwikkeling, brengt hen naar de fysiotherapie, bezorgt kledij, speelgoed, ... De kindjes fleuren helemaal op als ze ons zien aankomen in haar knalgeel Volkswagen-kevertje. Schitterend autootje (zo rijden er hier veel rond trouwens)! Edgar, 10 jaar, puzzelt er op los met ons en vraagt me dan ten dans. Wel eerst even met de radio spelen naar de gepaste (voor mij vreselijke) dansmuziek. Schitterend gastje!
Ook Joel bezoeken we. Hij is 2 jaar en kan niet lopen. Een operatie is noodzakelijk voor hem, hij zou zo'n stang tussen zijn beentjes nodig hebben om het probleem op te lossen. Buiten dit heeft hij ook een neurologisch probleem waardoor hij heel vaak pijn voelt, of epileptische aanvallen krijgt. Lorena zoekt nu mee met hen naar de gepaste medicatie. En dan is het nog hopen dat de mama hem die gepast kan toedienen. Het is voor hem immers gewoon overleven, een huisje zonder water en electriciteit, schaapjes en kuikentjes, katten en honden, alles loopt hier door mekaar op hun erf. En daartussen ergens zit Joel dan...
Dit project zal in de toekomst veel steun nodig hebben. De bedoeling is om dit uit te breiden naar meerdere kindjes die geholpen kunnen worden.
In Centro2B ben ik afgelopen weken maar 1 keer geraakt voor de meidengroep. Dat blijft wel een gezellig meidengroepje.
Verder is het weer hier schitterend geweest. Overdag wordt het bloedheet. Ik kan mijn lange jeans bijna niet verdragen, maar niemand draagt hier korte broeken of rokken zouden kousenbroeken. Nee, integendeel, de mensen blijven hun wollen truien, hoeden en sjaals dragen. Ik begrijp er niets van. Ik krijg er spontane vapeurs van als ik hen alleen nog maar zie. Ik profiteer van het zonnetje en probeer 's middags altijd eventjes buiten te zitten met een boekje, voordat ik aan mijn namiddagactiviteiten begin. Na een half uurtje móet je gewoon naar binnen, want de brandt ongelooflijk hard. 's Avonds wordt het dan wel weer ontieglijk koud. De nachten koelen veel feller af dan 2 maanden geleden.
Ik ben intussen nog naar de feria in Coto Coto geweest. Daar vindt jaarlijks de grootste Pachamanca van de wereld plaats. Dit is een gerecht dat gemaakt wordt in een soort van oven die ingegraven wordt in de grond. In deze put wordt alles warm gestookt en hierin garen dan de groentjes en het vlees. We eten varkens en koeienvlees, met miks van geplette maïs, suiker en olie, daarbij nog habas (een soort dikke boon) en patatten. Het zag er allemaal niet uit, maar het smaakte heerlijk! De nacht nadien heb ik er wel serieus van geweten. Ik heb meer de wc gezien dan mijn bed... Met als gevolg dat ik nu het woord Pachamanca niet meer kan horen, laat staan er nog eens van eten!
De Taj Mahal hebben we met de Nederlandse meiden ook nog eens onveilig gemaakt. Steeds leuk om een alle remmen los te laten en te gaan dansen 's avonds. Het blijft wel wennen aan de vaak te grote aandacht die je krijgt als gringa's, en het in paartjes dansen, dat vind ik toch ook niet alles...
Dit weekend is het redelijk rustig. Ik heb vrijdagavond een avondje op de Plaza doorgebracht met wat lokale jongeren, een Huancayaanse vriend, een Argentijnse hippie-50'er en enkele beatbox-hiphop'ers. Een mengelmoes van persoonlijkheden, maar een supergezellige avond met de Cuba Libre in de hand. Terwijl de jonge gastjes wat beatboxten over het leven in Huancayo, vertelt de Argentijn me zijn levensverhaal van de laatste jaren als reiziger. Veel te weinig geslapen dus deze nacht, met als gevolg dat het wel pijn deed om zaterdag op te staan en dan te letten op de 16 kindjes. Maar mama heeft me altijd gezegd: 's avonds grote man, dan 's ochtends ook. Dus dat hebben we maar gedaan.
Vanochtend werd ik weer even geconfronteerd met het feit dat ik echt wel in Peru zit. Ditmaal geen electriciteit. Dus ook geen warm water, dus geen douche, geen internet, frigo die begint te ontdooien, ... balen dus! Gelukkig heb ik dan de Nederlandse vrienden waar ik dan terecht kan. Ik met mijn vetkop, waar je frieten in kon bakken, in het busje naar Anne en Mark. Daar heerlijk gedoucht, theetje gedronken, zondag-relaks-dag gehouden, om daarna naar de Burger King te gaan, hier in de Real Plaza (de mega shoppinghal met supermarkt). Even onze antiglobaliseringsgedachten vergeten... maar het heeft gesmaakt :-).
Morgen ga ik op pad met PETEC, het project dat gezinnen buiten de stad bezoekt om de huisjes meer kindvriendelijk te maken. En zo blijf ik steeds nieuwe dingen ontdekken hier!
Hopelijk worden jullie snel verlost van de Ijslandse stofwolken, of beter gezegd, van alle problemen die ermee gepaard gaan (het was zelfs hier op het radionieuws!) en dat die lentezon maar volop mag doorbreken daar!!
Veel groetjes!
Gringuita Anita X
(Het is weer een hele boterham voor jullie om te lezen. Sorry hoor, maar ik dacht dat ik niet veel te vertellen had, tot ik eenmaal begin te schrijven...)
(Ik zal ook snel een deel 4 van foto's uploaden op mijn picasaweb)
Na mijn weekje vakantie in de selva is het op werkvlak goed vooruit gegaan. Ik zal eventjes het werk in de verschillende projecten van afgelopen 2 weken op een rijtje zetten voor jullie:
Waytakuna:
De kindjes zijn nog steeds schatjes. Ik ben blij dat ik intussen wat getraind ben in het werken met hen, want tegenwoordig zijn we vaak met 16 of 17 kindjes (allemaal dus) en met 3 mensen hebben we dan soms wel ogen te kort. We zijn nu actief gestart met het beloningssysteem met stickertjes (dank aan de mama die me er nog extra heeft opgestuurd, de juffen zouden ze zelf bijna willen hebben, zo mooi zijn ze...). We hebben een mooie palmboom in ons klasje ophangen met 17 kokosnoten in. Voor ieder kindje een kokosnoot met zijn/haar fotootje in, de verdiende stickertjes komen dan in hun cocosnoot terecht. Het aapje dat in de boom zit, kijkt steeds toe of de kindjes braaf zijn. We hebben hem mono "aap" genoemd.
Verder hebben we zaterdag de 10e april feest gevierd. Het was "dia de los niños del Peru". Veel meisjes kwamen als echte prinsesjes aan. Fiere mama's en papa's dus :-), ze willen dat hun kleintje er vandaag het beste uit ziet. We vieren het met muziek, dansjes, spelletjes, snoepjes, gelatine, ... De kindjes vinden dit altijd de maks, want op zo'n feest kan er net iets meer dan op andere dagen.
Yuyaq, het ouderenproject:
We zijn nog steeds overleg aan het plegen over verschillende huizen die met jullie steun zullen worden opgeknapt. Jammer genoeg gaat dat hier allemaal niet zo snel als in België. De eindresultaten zal ik enkel op foto kunnen zien. Ik heb wel een bezoekje gebracht aan Anecita, een van de ouderen wiens huisje een opknapbeurt gaat krijgen. Volgende maand gaat dit gebeuren. Het was haar verjaardag, dus zijn we met een delegatie naar haar huisje gegaan om dit te vieren met taart en een pakje. Het vrouwtje was zo gelukkig dat ze zelfs een dansje met ons wilde doen voor we weer vertrokken.
Haar huisje is gebouwd uit adobe, dat is een mengsel van grond, stro en steen, dit wordt vaak beplijsterd met een soort kalk om de gaten tussenin te dichten. Haar dak bestaat uit een soort stro met daarop vooral kapotte en scheefliggende dakpannen, allesbehalve waterdicht dus. Er is wel een plastiek ondergehangen, maar haar bed staat net op een plaats waar het niet waterdicht is. Ze slaapt dus onder plastiek. Soms stroomt het water binnen en loopt het af over de vloer. Er zijn wel geultjes gemaakt, maar die houden het vaak niet. Wij zullen het dus terug waterdicht maken, een trapje voor de ingang komt er, een venstertje voor wat licht, haar cuyes (cavia's) zitten nu in een kooitje in plaats van vrij rond te lopen in haar leefruimte, ... Het zal een grote verbetering worden voor haar. Weet je dat ik al buiten adem was nadat we naar haar huisje waren gewandeld? Zo's moeilijk, steil pad! Ik begrijp niet hoe deze oudjes dit nog kunnen! Straffe, harde mensen hier!
Tienermoeders:
Ons voorbereidend werk begint goed te vorderen. De armbandjes voor campagnemateriaal zijn in bestelling, de flyers zijn in de maak, het communicationplan begint vorm te krijgen, de ziekenhuizen geven hun gegevens over abortus en anticonceptiva door, de enquete is definitief af, Anne doet het voorbereidens SPSS-werk zodat we deze goed kunnen verwerken (mij geeft het akelige kriebels, want doe me keihard denken aan mijn thesistijd), er werden contacten gelegd met een andere NGO die ook werkt rond voorlichting, ... Kortom, we komen er wel!! We zijn vooral met grote verwachtingen aan het wachten op de armbandjes!! Ze zien er mooi uit! Binnenkort neem ik een groot deel mee naar België om deze in de "Lage Landen" de verkopen ter sponsoring van dit vrouwenproject. Ook via de website zal ons project kunnen gesteund worden.
Gehandicapte jongeren:
Dit project is nog maar 3 weken echt actief. Lorena, een superenthousiaste, geweldige vrouw, bezoekt wekelijks een tiental kinderen. Ze praat met de ouders, speelt met de kindjes, stimuleert de kindjes in hun motorische ontwikkeling, brengt hen naar de fysiotherapie, bezorgt kledij, speelgoed, ... De kindjes fleuren helemaal op als ze ons zien aankomen in haar knalgeel Volkswagen-kevertje. Schitterend autootje (zo rijden er hier veel rond trouwens)! Edgar, 10 jaar, puzzelt er op los met ons en vraagt me dan ten dans. Wel eerst even met de radio spelen naar de gepaste (voor mij vreselijke) dansmuziek. Schitterend gastje!
Ook Joel bezoeken we. Hij is 2 jaar en kan niet lopen. Een operatie is noodzakelijk voor hem, hij zou zo'n stang tussen zijn beentjes nodig hebben om het probleem op te lossen. Buiten dit heeft hij ook een neurologisch probleem waardoor hij heel vaak pijn voelt, of epileptische aanvallen krijgt. Lorena zoekt nu mee met hen naar de gepaste medicatie. En dan is het nog hopen dat de mama hem die gepast kan toedienen. Het is voor hem immers gewoon overleven, een huisje zonder water en electriciteit, schaapjes en kuikentjes, katten en honden, alles loopt hier door mekaar op hun erf. En daartussen ergens zit Joel dan...
Dit project zal in de toekomst veel steun nodig hebben. De bedoeling is om dit uit te breiden naar meerdere kindjes die geholpen kunnen worden.
In Centro2B ben ik afgelopen weken maar 1 keer geraakt voor de meidengroep. Dat blijft wel een gezellig meidengroepje.
Verder is het weer hier schitterend geweest. Overdag wordt het bloedheet. Ik kan mijn lange jeans bijna niet verdragen, maar niemand draagt hier korte broeken of rokken zouden kousenbroeken. Nee, integendeel, de mensen blijven hun wollen truien, hoeden en sjaals dragen. Ik begrijp er niets van. Ik krijg er spontane vapeurs van als ik hen alleen nog maar zie. Ik profiteer van het zonnetje en probeer 's middags altijd eventjes buiten te zitten met een boekje, voordat ik aan mijn namiddagactiviteiten begin. Na een half uurtje móet je gewoon naar binnen, want de brandt ongelooflijk hard. 's Avonds wordt het dan wel weer ontieglijk koud. De nachten koelen veel feller af dan 2 maanden geleden.
Ik ben intussen nog naar de feria in Coto Coto geweest. Daar vindt jaarlijks de grootste Pachamanca van de wereld plaats. Dit is een gerecht dat gemaakt wordt in een soort van oven die ingegraven wordt in de grond. In deze put wordt alles warm gestookt en hierin garen dan de groentjes en het vlees. We eten varkens en koeienvlees, met miks van geplette maïs, suiker en olie, daarbij nog habas (een soort dikke boon) en patatten. Het zag er allemaal niet uit, maar het smaakte heerlijk! De nacht nadien heb ik er wel serieus van geweten. Ik heb meer de wc gezien dan mijn bed... Met als gevolg dat ik nu het woord Pachamanca niet meer kan horen, laat staan er nog eens van eten!
De Taj Mahal hebben we met de Nederlandse meiden ook nog eens onveilig gemaakt. Steeds leuk om een alle remmen los te laten en te gaan dansen 's avonds. Het blijft wel wennen aan de vaak te grote aandacht die je krijgt als gringa's, en het in paartjes dansen, dat vind ik toch ook niet alles...
Dit weekend is het redelijk rustig. Ik heb vrijdagavond een avondje op de Plaza doorgebracht met wat lokale jongeren, een Huancayaanse vriend, een Argentijnse hippie-50'er en enkele beatbox-hiphop'ers. Een mengelmoes van persoonlijkheden, maar een supergezellige avond met de Cuba Libre in de hand. Terwijl de jonge gastjes wat beatboxten over het leven in Huancayo, vertelt de Argentijn me zijn levensverhaal van de laatste jaren als reiziger. Veel te weinig geslapen dus deze nacht, met als gevolg dat het wel pijn deed om zaterdag op te staan en dan te letten op de 16 kindjes. Maar mama heeft me altijd gezegd: 's avonds grote man, dan 's ochtends ook. Dus dat hebben we maar gedaan.
Vanochtend werd ik weer even geconfronteerd met het feit dat ik echt wel in Peru zit. Ditmaal geen electriciteit. Dus ook geen warm water, dus geen douche, geen internet, frigo die begint te ontdooien, ... balen dus! Gelukkig heb ik dan de Nederlandse vrienden waar ik dan terecht kan. Ik met mijn vetkop, waar je frieten in kon bakken, in het busje naar Anne en Mark. Daar heerlijk gedoucht, theetje gedronken, zondag-relaks-dag gehouden, om daarna naar de Burger King te gaan, hier in de Real Plaza (de mega shoppinghal met supermarkt). Even onze antiglobaliseringsgedachten vergeten... maar het heeft gesmaakt :-).
Morgen ga ik op pad met PETEC, het project dat gezinnen buiten de stad bezoekt om de huisjes meer kindvriendelijk te maken. En zo blijf ik steeds nieuwe dingen ontdekken hier!
Hopelijk worden jullie snel verlost van de Ijslandse stofwolken, of beter gezegd, van alle problemen die ermee gepaard gaan (het was zelfs hier op het radionieuws!) en dat die lentezon maar volop mag doorbreken daar!!
Veel groetjes!
Gringuita Anita X
(Het is weer een hele boterham voor jullie om te lezen. Sorry hoor, maar ik dacht dat ik niet veel te vertellen had, tot ik eenmaal begin te schrijven...)
(Ik zal ook snel een deel 4 van foto's uploaden op mijn picasaweb)
-
19 April 2010 - 03:14
Anne Schrooten:
Kijk ook even naar de video'tjes die ik heb toegevoegd.
Een eerste is van een van de oudjes van Yuyaq, een tweede geeft een beeld van de woonsituatie van Joel. En zo zijn er zo velen, vaak nog veel erger... -
19 April 2010 - 06:17
Mama:
Dag Anne,
De vele verhalen hebben wij van jou al via skype mogen horen. Het is echter heel leuk om die dingen ook nog eens te lezen.
Ook de videootjes zijn schitterend. Die witte gringas en gringos staan er maar een beetje onwenning bij te kijken, lijkt het, maar ik hoor dat het feestje dan uiteindelijk uitgedraaid is op een heuse danspartij. Leuk voor dat oudje!
Verder merk ik in alles wat je meemaakt dat er in de wereld nog veel werk aan de winkel is. En de vraag is: hoe begin je daar in 's hemelsnaam aan? Maar elke korrel die daar wordt bijgedragen door vrijwilligers en medewerkers is er eentje! Het maakt het leven op dát moment voor dié bepaalde persoon of dát eigenste kind een heel pak draaglijker.
Anne, de tijd gaat veel te snel om zijn. Niet verdrietig zijn. Je keert terug, en dan mogen mama, papa en t.Greet ook mee!
Besos de tu mamá! -
19 April 2010 - 06:22
Mama:
En schitterende foto's!!!
-
19 April 2010 - 07:38
Niels:
Hey Anne,
Wat een drukte daar! Je zal moeten onthaasten als je terug bent :)
Hier is de lentezon dit weekend flink doorgebroken hoor. Fijn in de tuin kunnen zitten voor de eerste keer. Voor mij toch, voor Sarah niet :)
Doe dat nog goed daar. Jij verdient ook een stickertje voor het goede werk ;) -
19 April 2010 - 17:01
T. Greet:
dat dit verslag lang is, heb ik niet eens gemerkt.
ik heb het in één wip gelezen, geen saaie kost dus ! en ja , ik wist het natuurlijk al een tijdje : Anita está trabajando muchísimo ! -
19 April 2010 - 21:25
Joke:
Anne,
Ik blijf het zalig vinden om je reisverslagen op de voet te volgen!
Dikke kus!
Joke -
20 April 2010 - 12:22
Moeke En Vake:
dag Anne,zeer blij met uw relaas. Je bent als dat lees, een super-meid voor de mensen en de kindjes. Ik zit hier haast met water in de ogen. Prachtig werk!En hoop dat je er in je lev en zsult voor beloond worden. Vake en moeke. -
20 April 2010 - 18:18
Paps:
Anne
Inderdaad een lang verhaal maar het blijft boeiend om lezen. Zelden een project gezien dat zo breed uitgewerkt is naar diverse doelgroepen, prachtig en vooral hopen dat dit breed werken ook voldoende kan opgevolgd worden naar de toekomst. We zijn ervan overtuigd dat jij daar een schitterende bijdrage aan levert. Het afscheid nemen bij jouw Peruviaanse vrienden zal een harde dobber worden. Ik vraag me nu al af wanneer je zal terug gaan. Ons voorstel om volgend jaar tijdens de grote vakantie naar daar te trekken samen met mams en tante Greet begint me langs hoe meer als muziek in de oren te klinken.
Anne, nog veel succes voor de komende weken. Misschien spuwt er een achterliggende Ijslandse vulkaan tegen die tijd een veelvoud aan aswolken uit en ... -
22 April 2010 - 16:11
Claudia:
Hey Anneke
Heb net je blog ontdekt (shame on me!)en ...moet dus nog vele verhalen lezen.
Op ons prikbord prijkt een prachtig kaartje van je.
Ik ben zeer blij dat je je zo gelukkig voelt met wat je nu doet, maar mis je wel in onze leraarskamer.
Ik hoop dat je nog heel veel mag beleven en zend je een dikke kus.
Claudia -
26 April 2010 - 17:30
Thomas:
Hoi! Blij te lezen dat je je daar zeker niet aan't vervelen bent :-)
Die vreemde dingen zoals dat in rijtjes per twee dansen en die Pachacama klinken me verdacht bekend in de oren!
Ik moet tevens toegeven dat eens naar de burgerking gaan voor een whopper doble con queso of een king de pescado hier ook af en toe wel pleegt te gebeuren :-) Ook al zijn we dan mischien eerder anders-globalistisch, er werken hier drie keer zoveel mensen in dergelijke zaken als bij ons, waarbij ik dan mijn geweten sus met de gedachte dat ik investeer in werkgelegenheid ;-)
Geniet er ginder nog volop van!!! -
01 Mei 2010 - 21:17
José:
Hoi Anne,
Het doet mij deugd jou verslag te lezen,ik denk dat je daar handen te kort hebt en zeker tijd.
Ik vind het fantantisch wat je doet daar(kindjes ouderen).
Wens je nog veel succes,het ga je goed.
José.
-
03 Mei 2010 - 01:11
Aletta:
Hoi Anita!
Ik kwam toevallig op je weblog terecht. Ik zit net als jij ook in Huancayo, ik werk op het project ´Ninos del futuro´! Wat grappig. Kan het zijn dat ik je afgelopen zaterdagavond heb gezien in Taj Mahal?? Ik ben hier net 6 dagen dus alles is nog nieuw. Het zou leuk zijn om je een keer te ontmoeten.
Wat is jouw email adres?
Als je het leuk vind om een keer een kop koffie te drinken dan hoor ik het wel.
mijn email is alettarep@hotmail.com. Ik zit ook op waarbenjij.nu, alettainperu.waarbenjij.nu
groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
