eerste indrukken
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Anne
05 Februari 2010 | Peru, Huancayo
Je moet je even voorstellen: de bus pakken in Lima, daar 7 uur opzitten, je vertrekt op 0m hoogte, gaat op 4 uur tijd naar 4500m, intussen staat een megaluide film te spelen, je hebt koppijn van de hoogte, duizeligheid alom, dan komen ze je het middagmaal brengen, net op het moment waarop ik al een plastiek zakje bij de hand had genomen, ... Tja, de busrit was niet alles, hoewel het nog een luxebus was die erg voorzichtig reed. Gelukkig is de bus na 4500m te zijn overgereden, terug beginnen dalen. Huancayo ligt immers `maar` op 3250 meter. Ik kan je verzekeren dat ik blij was dat ik van die bus kon afstappen, hoewel het landschap hier schitterend was onderweg. Ik zag al direct Bram en Marieke staan. Die waren me al braaf aan het opwachten. Een opluchting om hen te zien en zeker nadat mijn bagage ook uit de bus kwam.
We hebben dan samen de taxi genomen naar mijn huis, waar ik zal verblijven. Op het eerste zicht klikte het wel. Leuke mensen en ze waren superlief en behulpzaam. Dan zijn we samen wat door de stad gewandeld en hebben ze me de belangrijkste plekjes getoond. Een hele fijn gevoel dat iemand je hier wegwijs maakt: de supermarkt, de goede bakker, de bank, de pleintjes, ... Dan zijn we naar Centro2B gegaan. Dit is het jongerenproject van Tikani: een supergezellig plekje waar de lokale jeugd samenkomt om te babbelen, te internetten, muziek te maken, ... Daar leer ik ook Jaap en Dorien kennen, ook zeer fijne mensen die hier al 1,5 jaar aan het werk zijn. Echt chapeau voor de mensen die hier zo lang blijven om zich in te zetten.
Ik zeg eerlijk, vandaag is voor mij een minder dagje, de euforie van gisteren is wat voorbij, nu is het echt mijn weg zoeken. Deze voormiddag heeft Bram me naar de Waytakuna gebracht, dat is het kinderopvangcentrum waar ik zal werken. Ben dan in alle klasjes gaan kijken, en zal vanaf morgen werken met het groepje 2-3 jarigen. Het ligt midden in de Mayorista markt, een echte Zuid Amerikaanse markt waar alle geuren en kleuren je overvallen. Dit is het echte Peru.
Alleszins, later meer details over het project.
Ik heb een heel slechte nacht achter de rug, slechte matras, veel geluiden in de gang van mensen die je niet kent, de jetlag, de hoofdpijn die niet overgaat van de hoogte. Alleszins vanochtend om 4u was ik wakker en dan begin je te denken aan hetgeen je mist thuis, het leuke gezelschap. Niet goed dus... Internet werkt nog niet op mijn pc, moet nog een code zien vast te krijgen die blijkbaar niemand kent. Handig dus... Ja, de traantjes zijn er toch wel geweest vandaag. Mijn buurmeisje is een Peruviaanse van 31, zij woont in dat kamertje met haar dochter van 14 en is op zoek naar werk. Kan leuk met haar babbelen, en ze zal me wel regelmatig vergezellen denk ik. Verder woont er nog 1 Amerikaan in het huis, die werkt hier ook. Een ander Amerikaans meisje komt terug binnen enkele weken. De moeder des huizes woont ook in bij ons, een lieve madam.
Jullie horen het, veel leuke en lieve mensen hier in mijn omgeving, maar ik moet toch mijn eigen weg nog vinden. Niet altijd gemakkelijk. Maar goed, deze hele namiddag zal ik nog wat door de stad wandelen, vanavond wat op mijn kamertje zitten en dan morgenvroeg om 8u naar het werk tot 13u. Morgenavond gaan we met alle vrijwilligers eten bij Anne en Mark, 2 andere Nederlanders die hier ook aan het werk zijn. Kijk daar wel al naar uit.
Tot later amigos!!
Anita
We hebben dan samen de taxi genomen naar mijn huis, waar ik zal verblijven. Op het eerste zicht klikte het wel. Leuke mensen en ze waren superlief en behulpzaam. Dan zijn we samen wat door de stad gewandeld en hebben ze me de belangrijkste plekjes getoond. Een hele fijn gevoel dat iemand je hier wegwijs maakt: de supermarkt, de goede bakker, de bank, de pleintjes, ... Dan zijn we naar Centro2B gegaan. Dit is het jongerenproject van Tikani: een supergezellig plekje waar de lokale jeugd samenkomt om te babbelen, te internetten, muziek te maken, ... Daar leer ik ook Jaap en Dorien kennen, ook zeer fijne mensen die hier al 1,5 jaar aan het werk zijn. Echt chapeau voor de mensen die hier zo lang blijven om zich in te zetten.
Ik zeg eerlijk, vandaag is voor mij een minder dagje, de euforie van gisteren is wat voorbij, nu is het echt mijn weg zoeken. Deze voormiddag heeft Bram me naar de Waytakuna gebracht, dat is het kinderopvangcentrum waar ik zal werken. Ben dan in alle klasjes gaan kijken, en zal vanaf morgen werken met het groepje 2-3 jarigen. Het ligt midden in de Mayorista markt, een echte Zuid Amerikaanse markt waar alle geuren en kleuren je overvallen. Dit is het echte Peru.
Alleszins, later meer details over het project.
Ik heb een heel slechte nacht achter de rug, slechte matras, veel geluiden in de gang van mensen die je niet kent, de jetlag, de hoofdpijn die niet overgaat van de hoogte. Alleszins vanochtend om 4u was ik wakker en dan begin je te denken aan hetgeen je mist thuis, het leuke gezelschap. Niet goed dus... Internet werkt nog niet op mijn pc, moet nog een code zien vast te krijgen die blijkbaar niemand kent. Handig dus... Ja, de traantjes zijn er toch wel geweest vandaag. Mijn buurmeisje is een Peruviaanse van 31, zij woont in dat kamertje met haar dochter van 14 en is op zoek naar werk. Kan leuk met haar babbelen, en ze zal me wel regelmatig vergezellen denk ik. Verder woont er nog 1 Amerikaan in het huis, die werkt hier ook. Een ander Amerikaans meisje komt terug binnen enkele weken. De moeder des huizes woont ook in bij ons, een lieve madam.
Jullie horen het, veel leuke en lieve mensen hier in mijn omgeving, maar ik moet toch mijn eigen weg nog vinden. Niet altijd gemakkelijk. Maar goed, deze hele namiddag zal ik nog wat door de stad wandelen, vanavond wat op mijn kamertje zitten en dan morgenvroeg om 8u naar het werk tot 13u. Morgenavond gaan we met alle vrijwilligers eten bij Anne en Mark, 2 andere Nederlanders die hier ook aan het werk zijn. Kijk daar wel al naar uit.
Tot later amigos!!
Anita
-
05 Februari 2010 - 20:10
Gert:
kop op, het zullen niet de laatste traantjes zijn, maar je moet er toch door, en er komen nog heel veel super leuke momenten aan, kijk daar maar naar uit... -
05 Februari 2010 - 20:50
Mama:
Lief kind, ik denk dat ik het mij een beetje kan voorstellen. Dat zijn van die momenten waarop het wemelt van mensen, waar het niet stil is, waar tegen je gepraat wordt, ... maar waar je je oeverloos eenzaam en verlaten voelt.
Ik heb goed praten, maar ik ben zeker dat dat gevoel zal minderen.
Morgen zal je de handen vol hebben met die kleine 'pagadders'. Dat zal al een ander licht werpen. En.. wat goed dat je je in het Spaans zo goed verstaanbaar kan maken. Dat maakt het contact in elk geval al een stuk simpeler.
Je mams denkt aan je, ongeveer de hele dag! Knufjes en Kus! -
05 Februari 2010 - 22:06
Lonne:
Mijn lieve zus, ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Het is gelijk mama het beschrijft: nooit echt alleen zijn, mr je toch zo leeg en eenzaam voelen.
Ik weet het, ik heb snel opgegeven tijdens mijn Zaragoza-avontuur, maar ik weet zeker dat jij erdoor zal komen. Even op de tandjes bijten en dan gaat dat allemaal beter gaan.
Het zal een geweldige ervaring voor je worden en ook al mis je ons, wij zijn er altijd om je te steunen en we houden heeeeel veel van jou, zus!
Veel succes morgen op je eerste werkdag!
Liefs, je kleinere zus!
xx
-
06 Februari 2010 - 09:57
Lieve:
Dag meid,
Anne in de grote wereld, ja t kan soms beangstigend en eenzaam zijn, maar ik denk als we je binnen een week terug horen dat het gevoel al heel anders gaat zijn. Ook eenmaal aan het werk ga je ook weer weten waarom dat je daar bent en je nuttig kan maken. Dus effe doorbijten, moet zeggen: bewonder je enorm, weet niet of ik het wel zou durven. En af en toe traantjes is niet erg... betekent ook dat er een plekje is waar je na zoveel maanden thuis kan komen... Dus kop op meid, na een goede nachtrust ga je je al beter voelen... dikke knuffel tot in Peru
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
