En toen waren we plots met 17
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Maart 2010 | Peru, Huancayo
Hier ben ik nog eens met een kleine update. Wat vliegt de tijd hier!! Iedere week dat ik er ben gaat sneller voorbij. Voor het eerst sinds ik hier ben, baart me dat zorgen. Het wordt immers nog steeds leuker om hier te zijn en momenteel voel ik me echt op en top. Wat gaat dat zijn binnen 2 maanden?! Ja, inderdaad ik ben intussen al 6 weken hier en ik steven volop af richting ‘halfweg’. Zal dus maar optimaal genieten van mijn tijd hier.
Vorig weekend heb ik het uitgaansleven in Huancayo leren kennen. De discotheken hier zijn een totaal ander gebeuren dan thuis (niet dat ik daar zo mee vertrouwd ben in België, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen). Er wordt enkel in paartjes gedanst en de muziek is volledig Latino, salsa, merengue, … Mijn lijf is daar precies niet voor gemaakt :). En als je dan eens een tob bekend liedje hoort, verheug je dan niet te veel, want binnen de max een halve minuut keert dat om naar een Latinoritme, of wordt het vreselijk gemixt. Een grappig gebeuren dus!
Mijn weekenddagen zondag en maandag werden gevuld met uitstapjes in de omgeving van de stad. Echt prachtig gebieden op nog geen half uur rijden van de drukke stad. Met een groepje van 6 (2 Franse toeristen, een Peruv gids en 2 Peruv meisjes) die ik in de disco had leren kennen gaan we op pad. Eens buiten de stad geniet ik echt van de natuur. Zo’n rust dat er daar wordt uigestraald, en zo’n ander leven dat de mensen daar leiden. Zo zag ik het dorpje Chongos, waar de mensen enkel leven van hun paar varkentjes, ezeltjes of schaapjes en een klein stukje grond naast hun minieme kleien huisje. Prachtige taferelen die je helaas niet kan vastleggen op foto. Het zonnetje maakt het geheel perfect!
Na de weekenddagen is het toch altijd leuk om terug te gaan naar de Waytakuna. Intussen zijn we met 17 kindjes. Het maximum staat normaal op 16 in onze leeftijdsgroep. Maar vorige week verdween Kiara. Zij is meer dan een week afwezig geweest. De reden hiervan was onbekend. We probeerden de mama te bereiken, maar zonder succes. Rossmery (onze coördinatrice) gaat naar de marktplaats waar de mama dagelijks staat, ook daar weet niemand wat er aan de hand is, maar de mama is al een week niet meer komen verkopen. Op zo’n moment begin je je toch al zorgen te maken. Wat is er gebeurd en waarom komt Kiara niet meer. Na 1,5 maand hier, begin ik me al erg te hechten aan de kindjes. Er wordt beslist om al een nieuw kindje aan te nemen, Dostin, een oude bekende, die vorig jaar ook al kwam, maar een heel onstabiele thuissituatie heeft en dus veel afwezig was. Hij blijkt niet de simpelste te zijn. Een geweldig knap manneke, maar keihard! Hij gooit zich van woede op de grond zodra de mama vertrekt. Niets mee aan te vangen, hem opnemen zou een gevaar voor jezelf zijn. Hij schopt in het rond, krijst keihard en rent steeds naar de deur die we dus maar goed dicht hebben gedaan. Hij houdt deze Tante Sidonia-houding, zo’n uur vol. Daarna keert het gelukkig. Hij begint te spelen en vindt zijn oude vriendjes terug. Oef… het zweet brak me er echt van uit!
Uiteindelijk komt ook Kiara terug! Blij haar te zien en ze ziet er goed uit. De mama blijkt serieus ziek te zijn geweest, vandaar de lange afwezigheid. Nu zijn we dus met 17! Gelukkig zijn ze het nu al wat gewoon en leren ze steeds beter hoe ze zich moeten gedragen in het klasje. Alleen het onderlinge vechten blijft moeilijk om te verbeteren. Jullie denken misschien al: het stickertjessysteem!! Ja, dat is weer een heel verhaal op zich. Anne blij dat we er eindelijk mee gingen beginnen. Maar zo vlot gaat dat hier niet hoor. Ik dacht gewoon een gekleurd blad met een fotootje op te gebruiken om de stickertjes op te plakken. Maar dat was duidelijk niet goed genoeg. De juffen hebben hier de gewoonte om met een soort plastieke dunne mousepapier (kan het niet goed uitleggen) vanalles te knutselen. Mooi, maar soms wat overbodig of overladen. Ze willen dus ook een ontwerpje maken waar de stickertjes op komen. We kiezen een grote palmboom, waarop we kokosnoten zullen plakken. Voor ieder kindje een kokosnoot waarop zijn/haar fotootje komt en de verdiende stickertjes. Nu is het zo dat het dus al een week duurde voor het ontwerp gekozen was. Nu is de week aangebroken waarop de boom zal gemaakt worden. En ik hoop (!!) dat we volgende dus echt kunnen beginnen. Ik hou jullie op de hoogte! Maar daar wordt je dus niet vrolijk van (een typische uitspraak van de Nederlanders hier, vind het wel grappig)!!
Met het vrouwenproject begint het nu wel goed te lopen. Alles wordt steeds concreter. We gaan ons vooral richten op preventie en begeleiding van tienerzwangerschappen. Toch wel 7% van de tieners wordt hier zwanger. Geen laag cijfer dus. Hoewel er in principe preventiecampagnes genoeg zijn. Onze taak dus om het anders aan te pakken. Hoe kunnen we hen écht bereiken. We zijn momenteel bezig met een soort enquête op te stellen. De komende weken zullen hiermee naar de markt trekken om een statistisch relevant aantal jonge vrouwen/moeders te interviewen. Ben benieuwd hoe dat gaat gaan. Gaan ze willen antwoorden op onze vragen, of gaan ze eerder iets hebben van: daar heb je niets mee te maken. We moeten ons dus goed voorbereiden. Hopelijk levert dit goede resultaten op, die we gaan kunnen gebruiken. Want voorlopig ben ik bezig met de cijfers van Huancayo die ik vind op de nationale website van statistiek. Maar om een of andere reden blijkt dat nooit helemaal te kloppen, zo zijn er totalen die steeds veranderen of vind je net niet de cijfers die je zoekt. Ik werd er met momenten echt al zot van. Hoop dat de komende weken toch een lichtje opgaat en dat we voort kunnen.
Zo zijn jullie weer op de hoogte van mijn Peruviaans leventje!
Het allerbeste daar!
Anne X
Vorig weekend heb ik het uitgaansleven in Huancayo leren kennen. De discotheken hier zijn een totaal ander gebeuren dan thuis (niet dat ik daar zo mee vertrouwd ben in België, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen). Er wordt enkel in paartjes gedanst en de muziek is volledig Latino, salsa, merengue, … Mijn lijf is daar precies niet voor gemaakt :). En als je dan eens een tob bekend liedje hoort, verheug je dan niet te veel, want binnen de max een halve minuut keert dat om naar een Latinoritme, of wordt het vreselijk gemixt. Een grappig gebeuren dus!
Mijn weekenddagen zondag en maandag werden gevuld met uitstapjes in de omgeving van de stad. Echt prachtig gebieden op nog geen half uur rijden van de drukke stad. Met een groepje van 6 (2 Franse toeristen, een Peruv gids en 2 Peruv meisjes) die ik in de disco had leren kennen gaan we op pad. Eens buiten de stad geniet ik echt van de natuur. Zo’n rust dat er daar wordt uigestraald, en zo’n ander leven dat de mensen daar leiden. Zo zag ik het dorpje Chongos, waar de mensen enkel leven van hun paar varkentjes, ezeltjes of schaapjes en een klein stukje grond naast hun minieme kleien huisje. Prachtige taferelen die je helaas niet kan vastleggen op foto. Het zonnetje maakt het geheel perfect!
Na de weekenddagen is het toch altijd leuk om terug te gaan naar de Waytakuna. Intussen zijn we met 17 kindjes. Het maximum staat normaal op 16 in onze leeftijdsgroep. Maar vorige week verdween Kiara. Zij is meer dan een week afwezig geweest. De reden hiervan was onbekend. We probeerden de mama te bereiken, maar zonder succes. Rossmery (onze coördinatrice) gaat naar de marktplaats waar de mama dagelijks staat, ook daar weet niemand wat er aan de hand is, maar de mama is al een week niet meer komen verkopen. Op zo’n moment begin je je toch al zorgen te maken. Wat is er gebeurd en waarom komt Kiara niet meer. Na 1,5 maand hier, begin ik me al erg te hechten aan de kindjes. Er wordt beslist om al een nieuw kindje aan te nemen, Dostin, een oude bekende, die vorig jaar ook al kwam, maar een heel onstabiele thuissituatie heeft en dus veel afwezig was. Hij blijkt niet de simpelste te zijn. Een geweldig knap manneke, maar keihard! Hij gooit zich van woede op de grond zodra de mama vertrekt. Niets mee aan te vangen, hem opnemen zou een gevaar voor jezelf zijn. Hij schopt in het rond, krijst keihard en rent steeds naar de deur die we dus maar goed dicht hebben gedaan. Hij houdt deze Tante Sidonia-houding, zo’n uur vol. Daarna keert het gelukkig. Hij begint te spelen en vindt zijn oude vriendjes terug. Oef… het zweet brak me er echt van uit!
Uiteindelijk komt ook Kiara terug! Blij haar te zien en ze ziet er goed uit. De mama blijkt serieus ziek te zijn geweest, vandaar de lange afwezigheid. Nu zijn we dus met 17! Gelukkig zijn ze het nu al wat gewoon en leren ze steeds beter hoe ze zich moeten gedragen in het klasje. Alleen het onderlinge vechten blijft moeilijk om te verbeteren. Jullie denken misschien al: het stickertjessysteem!! Ja, dat is weer een heel verhaal op zich. Anne blij dat we er eindelijk mee gingen beginnen. Maar zo vlot gaat dat hier niet hoor. Ik dacht gewoon een gekleurd blad met een fotootje op te gebruiken om de stickertjes op te plakken. Maar dat was duidelijk niet goed genoeg. De juffen hebben hier de gewoonte om met een soort plastieke dunne mousepapier (kan het niet goed uitleggen) vanalles te knutselen. Mooi, maar soms wat overbodig of overladen. Ze willen dus ook een ontwerpje maken waar de stickertjes op komen. We kiezen een grote palmboom, waarop we kokosnoten zullen plakken. Voor ieder kindje een kokosnoot waarop zijn/haar fotootje komt en de verdiende stickertjes. Nu is het zo dat het dus al een week duurde voor het ontwerp gekozen was. Nu is de week aangebroken waarop de boom zal gemaakt worden. En ik hoop (!!) dat we volgende dus echt kunnen beginnen. Ik hou jullie op de hoogte! Maar daar wordt je dus niet vrolijk van (een typische uitspraak van de Nederlanders hier, vind het wel grappig)!!
Met het vrouwenproject begint het nu wel goed te lopen. Alles wordt steeds concreter. We gaan ons vooral richten op preventie en begeleiding van tienerzwangerschappen. Toch wel 7% van de tieners wordt hier zwanger. Geen laag cijfer dus. Hoewel er in principe preventiecampagnes genoeg zijn. Onze taak dus om het anders aan te pakken. Hoe kunnen we hen écht bereiken. We zijn momenteel bezig met een soort enquête op te stellen. De komende weken zullen hiermee naar de markt trekken om een statistisch relevant aantal jonge vrouwen/moeders te interviewen. Ben benieuwd hoe dat gaat gaan. Gaan ze willen antwoorden op onze vragen, of gaan ze eerder iets hebben van: daar heb je niets mee te maken. We moeten ons dus goed voorbereiden. Hopelijk levert dit goede resultaten op, die we gaan kunnen gebruiken. Want voorlopig ben ik bezig met de cijfers van Huancayo die ik vind op de nationale website van statistiek. Maar om een of andere reden blijkt dat nooit helemaal te kloppen, zo zijn er totalen die steeds veranderen of vind je net niet de cijfers die je zoekt. Ik werd er met momenten echt al zot van. Hoop dat de komende weken toch een lichtje opgaat en dat we voort kunnen.
Zo zijn jullie weer op de hoogte van mijn Peruviaans leventje!
Het allerbeste daar!
Anne X
-
19 Maart 2010 - 19:49
Maffie:
kleine update noem je dit? hihi, heb het snel gelezen zie (toevallig ook net in internet cafe)....Leuk hoor!
In Argentinie en chili zouden ze best ook wat meer preventie campagnes kunne doen, het viel ons al op hovelee jonge meisjes of zwanger zijn of aan kleine aan het handje hebben....mmm...ze hebben hier precies ni veel anders te doen...
Wij nu in el chalten, stralende zon en geen wind. hahaha, was bij jou wel anders zeker? Cerro Torre en Fitzrey staan al wolkenvrij op de foto. Morgen 2 daagse, met tentje opslaan aan voet van Fitzroy. hopelijk blijft t weer goed voor zonsopgang, want hebbden deze gemist in Torres del paine wegens te bewolkt!
Nog heel veel plezier daar Annita, ma dat blijkt uit je eerste zinnen duidelik geen probleem te worden! We houden contact, en wij komen langzaam! dichter.... -
19 Maart 2010 - 20:22
Leen:
He Anne,
Alles gaat precies goed daar! Met zo'n een wereldburger als jij kon dat niet anders :-)
Hier in Reet is het minder spannend: eten, werken, slapen,... enfin het gewone leventje maar de lente komt stilaan in het land en daar kikkert iedereen vanop! :-)))
vele groetjes, leen -
20 Maart 2010 - 06:44
Mama:
Dag Anne,
Fijn om de dingen die je dagelijks meemaakt niet alleen via skype te horen, maar ook via deze BLOG nog eens te kunnen lezen!
Ik vrees er idd ook voor dat het afscheid daar je zeer moeilijk zal vallen. Maar zover ben je nog niet. Die campagne voor de tienermoeders wil je zeker nog zien starten. En die kleintjes... ze zien er zo schattig uit op de foto's.
Zondag gaan wij naar Heppeneert. Er is daar koffietafel in de namiddag ten voordele van T'ikani. Heppeneert doet elk jaar een vastenactie en het is toch geweldig knap dat T'ikani dit jaar de opbrengst zal krijgen! Er zullen weer goede, gestructureerde dingen mee kunnen gebeuren.
Ben donderdagavond weer bij moeke en vake gaan slapen. Nog 2 lesdagen en dan is dat pretje voor hen ook weer gedaan. 's Avonds een beetje 'chillen' en 's morgens op het gemakske aan het ontbijt. Ik vind dat wel leuk en ik denk dat moeke dat ook leuk vindt.
Dag Anne. Ik hoor je wellicht binnenkort nog.
Denk eraan: een pruim = una ciruela! Anna zal wel hartelijk hebben kunnen lachen met mijn klein mondje vol Spaans.
-
20 Maart 2010 - 08:41
Liza:
Hee Anne!
Het gaat je er heel goed zo te horen. Denk nog maar niet teveel aan het einde, dat is nog wel even :) Geniet nu maar volop van je tijd daar...
Kus Liza! -
20 Maart 2010 - 10:16
T. Greet:
querida anne, jaja !! uw dagen daar zijn rijkelijk gevuld ! en inderdaad, terugkomen zal ook weer niet gemakkelijk zijn.
maar terug thuis zal je het natuurlijk ook weeral vlug gewoon worden!
zo gaat dat in het leven.
geniet nu maar van wat je hebt, maar ik hoor en lees dat je dat wel beseft...
het allerbeste en nog een leuk verblijf.
je hebt je al alleszins zeer nuttig kunnen maken ginder !
un abrazo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
